کتاب وجودم را، دلم ورق زد، سرانگشت قلبم پر از نادانی شد.

قفل هر قلبی را که کلید ریا انداختم، باز نشد. گفتند: (کیلد سازی صداقت خوب کلیدهای می سازد.)

پیچکی عاشق در آغوش درختی بی نهایت بود، جواب دوستم بود وقتی گفت: (گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی)

پتوی پلکم کنار رفت و آب اشکم صورتم را شست، صبح شد و دوباره شروع شد : (گناهان من و پوشاندن تو)

غنچه ای از گل رویت را با لبانم چیدم و در کویر تنهاییم نهال کردم.

عباس احمدی

نوشته شده در پنج شنبه 87/12/15ساعت 3:9 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |