میرزا علی اکبر مدرس یزدی

از حدود سال 1264 ق در شهر یزد متولد شد . تحصیلات مقدماتی را در یزد گذراند. سپس حدود چهل سال در اصفهان به تحصیل و تدریس پرداخت و در علوم مختلف چون فقه، اصول، فلسفه، عرفان، کلام و ریاضیات سرآمد عصر خویش گردید. از محضر استادانی چون : آقا محمد رضا حکیم قمشه ای ، جهانگیر خان قشقایی، آقا علی زنوزی و میراز ابوالحسن جلوه بهره های فراوان برد . پس از آن به تهران آمد و آنگاه در سال 1327 ق به قم رفت و در مدرسه خانه ،‏حوزه درس تشکیل داد و شاگردان بسیاری را تربیت کرد . از جمله شاگردان اویند: آقایان سید احمد خوانساری، اشراقی ، سید ابوالحسن رفیعی ، میرزا ابوالحسن شعرانی ، امام خمینی ،‏شیخ محمد رضا طبسی نجفی ، میرزا محمد علی شاه آبادی . 

از تالیفات وی می توان به آثار زیر اشاره کرد: رسائل حکمیه ، رساله عمادیه، حاشیه بر اسفار ملا صدرا، حاشیه بر فصوص الحکم، حاشیه بر قوانین میرزای قمی . 

وی دارای خطی زیبا، و ذوق شعری سرشار بود.
سرانجام در سال 1344 ق در هشتاد سالگی دار فانی را وداع گفت و در مزار شیخان قم ، در جوار زکریا بن آدم دفن شد . 

ای دل افسرده تا کی در قفس مانی خموش
در گلستان اندرآ، چون بلبلان با صد خروش 
گر چه سر عشق نتوان فاش کردن در جهان
می توان در پرده گفتن رازها با اهل هوش
پخته گردانید این دل های خام از تاب عشق
کز فروزان آتش او سنگ می آید به جوش
جام می لبریز کن از می که ناگه بشنوی
هاتف غیبی که می گوید: گوارایت ، بنوش !
کی به کویش وصل یابی گر نباشد لطف دوست
لیک بشتاب اندر این ره تا توانی و بکوش
پس به چشم یار بینی این زمان اغیار را
وز درون پرده بینی پرده دار پرده پوش
گر غریق بحر غیبی ای دریغا غم مخور
کو رحیم است و کریم است و غفور و عیب پوش
گر می وحدت (تجلی) نوشی از دست حبیب
تا ابد مدهوش مانی و نمی آیی به هوش 

برگرفته از کتاب برگ سبز 

نوشته شده در یکشنبه 86/2/30ساعت 12:39 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |