آسمان مال من ...
شاید هنوز در یاد داشته باشند آنانی که شنیده بودند این سخن رسول رب کریم را که الذی محله منی محل هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی؛ شاید هنوز هم وجدان های بیداری باشند که ان مثل اهل بیتی کسفینه النوح را به بیغوله های فراموشی نسپرده باشند. شاید هنوز هم اولین اسلام آورنده بودن علی را و اولین ماموم بودن او را یقین داشته باشند شاید و شاید همه آنانی که امروز این سخنان را از بر کرده اند . فردا نیمی از آن را هم به یاد نیاورند و حتی دزد فراموشی را به اجبار، میهمان منزل حافظه خود کنند. اما این دم آخری، در این حج واپسین این کلام آخرین در میان انبوه نمایندگان مردم، انکار کردنی و تحریف شدنی نیست. جان ها، سر تا پا چشم می شوند و گوش؛ تا دمی بعد، روایت گر (غدیر) باشند؛ غدیر، جغرافیا نه ، تاریخ نه، اسطوره نه، بزرگ ترین واقعیت تاریخ . پیامبر شکوفه می زند و تا خدا بالا می رود: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» اوست قرآن ناطق ، رحمت واسعه و امام مبین که خدا وعده داده است: و کل شی احصیناه فی امام مبین ای مردم بدانید که خداوند او را برای شما صاحب اختیار و امام قرار داده و اطاعتش را بر همگان واجب کرده است که اوست فاتح قلعه ها و منهدم کننده آنها. اوست غالب بر هر قبیله ای از اهل شرک و هدایت کننده آنان . اوست که هر صاحب فضیلتی را به قدر فضلش و هر صاحب جهالتی را به قدر جهلش نشانه می دهد و اوست هدایت یافته محکم بنیان. خطبه غدیر
و پیامبر(ص) به روشنی می گوید پایان فریادهای وحی خداوندی را که جبرائیل بر بال های امانت خویش، بر قلب حبیب خدا آورده است تا خورشید قلبش این بار پر فروغ تر از همیشه در صراط هدایت طالع شود. او به روشنی می گوید تا لختی بعد، سست گامان نیش تری بر قامت استوار سرو ایستاده علی نباشند. اول از حقانیت و امانت محمد امین می پرسد و همگان سربر آستان صداقتش می سایند. سپس بر ولایت خویش اقرار می گیرد و مردم زبان به اعتراف می گشایند که از خویش بر خویشتن اولی:
و کلام آخر، اکمال دین بود و اتمام نعمت؛ علی، مظهر اکمل و اتم دین است. راه با علی عین سعادت است و بی علی ضلالت اشک، پشت پلک های محمد بی قراری می کند . آرام اما بی قرار، گره دستان را از دستان خیبر افکن پسرعم خویش می گشاید تا مرد و زن، کوچک و بزرگ، مهاجر و انصار، دست بیعت بر دست ولایت علی(ع) بفشارند و او را تبریک گویند .
| Design By : Pichak |
