در تلاطم امواج عذاب، دستان نوح به سوی آسمان جوانه زد و هدایت ناشایستگان را از خداوند طلب کرد. کشتی بر موج عذاب سوار بود و نیکان در پناه آغوش مهر نوح، ایمن بودند . کشتی، دریا دریا، از صحنه های آشوب دور شد و طوفان تشنه و ویران گر بدکاری، رو به آرامی گذشت و بر ساحل امن مهرورزی پروردگار بر زمین نشست. کشتی نجات نوح بر کوه جودی فرود آمد و فصل رویشی دوباره از پس خاکستری روزهای متلاطم آغاز شد. نوح، پیاده می شود و تسبیح خدای می کند؛ آن چنان گرم و آشکارا که رگ های حیات را به وجد می آورد و خستگی و تشویش یاران دور می شود و کشتی هدایت، بر زلال ایمان و انسانیت، لنگر می اندازد و پرستوان خوش اقبال، به لحظه های پرواز می رسند. تندر عذاب باز می ایستد و ساعتی بعد، جز نیکان، پای بر ساحل آرام، نمی گذارند.

نوشته شده در دوشنبه 87/10/2ساعت 12:26 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |