صائب

میرزا محمد علی صائب تبریزی به سال 1016 در اصفهان زاده شد . پدرش میرزا عبدالریحم تبریزی، بازرگانی بود که در سالهای نخست رونق اصفهان به منظور تجارت از تبریز به آنجا آمد .
صائب کمالات ادبی و هنری ، به ویژه شعر و ادب را نزد بزرگان آن شهر و هنر خط را نزد عمویش شمس الدین تبریزی ، مشهور به شیرین قلم آموخت . در جوانی سفری به مکه و مشهد داشت و در پی آن در آواخر عهد جهانگیر به شیوه بازرگانان به هند عزیمت کرد . این سفر هفت سال به دارازا کشید . در همین سفر بود که با ظفرخان احسن ، حاکم کابل ، که در شعر و شاعری دستی داشت ، آشنا شد . او آنچنان ظفر خان را مجذوب خود کرد که طرز شاعران دیگر را رها کرد و به شیوه صائب روی آورد .

طرز یاران پیش احسن بعد از این مقبول نیست    تاز گوییهای او از فیض طبع صائب است

هنگامی که شهاب الدین شاه جهان در هند بر سر کار آمد ، ظفر خان از کابل عزم درگاه کرد و صائب را با خود برد و در برهان پور دکن به حضور او معرفی کرد . صائب در پایان سفر هفت ساله خود در اصفهان به حضور شاه عباس دوم رسید و هم در خدمت او بود که عنوان ملک الشعرایی یافت . عمر صائب در سال 1086 ه . در اوایل حکومت شاه سلیمان صفوی به پایان رسید .
صائب موفق ترین و معروف ترین شاعر سبک هندی (اصفهانی ) است . زیباترین و بدیع ترین تصاویر ذهنی شگفت انگیز ، با استفاده از عالم مجاور در شیوه او به نمایش درآمده و شعرش پر است از مضامین دقیق و افکار باریک و خیالهای لطیف .

نمونه های از شعر صائب :

سهل مشمر همت پیران با تدبیر را   
  کز کمال بال و پر پرواز باشد تیر را
ریشه نخل کهنسال از جوان افزون تر است
بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را
عقل دور اندیش بر ما روزی بسته است
ورنه هر انگشت ، پستانیست طفل شیر را
می رسد آزار بدگوهر به نزدیکان فزون
زخم اول را نیام خود بود شمشیر را
کشور دیوانگی امروز معمور از من است
ناخنی تا هست در کف پنجه تقدیر را

 

نوشته شده در شنبه 85/9/18ساعت 10:57 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |