مگس و عنکبوت

درست از که من از مگس بدم می آید .اما حاضر نیستم حتی یک مگس در تمام عالم به دام هیچ عنکبوتی بیفتد . خیلی هم اتفاق افتاده که بعد از ظهرها گرم تابستان به عنوان بازی بی صدا - که مبادا بابام از خواب بپرد - مگس گرفته ام و برده ام دم سوراخ مورچه ها انداخته ام .اما هر وقت یکی از همین مگس ها را گرفتار تار عنکبوتی دیده ام ، فورا آزادش که کردم هیچ ، بلکه خود عنکبوت را هم با تار و سوراخ لانه اش همه را درب و داغان کرده ام. اما عیب قضیه این جا است که مگس ها را با تار عنکبوت همه که نجات می دهی دیگر به درد خور نیستند . نمی دانم چرا . حتما به همین دلیل که من اصلا از عنکبوت بدم می آید .
مگس وقتی گرفتار می شود یک جوز وز وز خفه دارد . مثل این که صدا از ته گلویش در می آید . فرقی هم نمی کند چه گرفتار مورچه ها ، چه گرفتار انگشت های کسی مثل من ....

«ودکا؟ نه . متشکرم . تحمل ودکار را ندارم. اگر ویسکی باشد . حرفی . فقط یک ته گیلاس . قربان دستتان . نه ، تحمل آب را هم ندارم .سودا دارید ؟ حیف . آخر اخلاق سگ آن کثافت به من هم اثر کرده . اگر بدانید چه ویسکی سودایی می خورد ! من تا خانه پاپام بودم اصلا لب نزده بودم . خود پاپام هنوز هم لب نمی زند . به هیچ مشروبی . نه . مومن و مقدس نیست . اما خوب دیگر . توی خانواده ما رسم نبوده . اما آن کثافت اول چیزی که یادم داد ویسکی سودا درست کردن بود.از کار که بر می گشت باید ویسکی سوداش توی راهرو دستش باشد . قبل از این که دست هایش را بشوی. . و اگر من می دانستم با آن دست ها چه کار می کند ؟!!... خانه که نبود گاهی هوس می کردم لبی به ویسکیش بزنم. البته آن وقت ها که هنوز دخترم نیامده بود. و از تهایی حوصله ام سر می رفت . اما خوشم نمی آید . بدجوری گلویم را می سوزاند . هر چه هم خودش اصرار می کرد که باهاش هم پیاله بشوم فایده نداشت . اما آبستن که شدم به اصرار آبجو به خوردم می داد . که برای شیرت خوب است . اما ویسکی هیچ وقت. تا آخرش همعادت نکردم . اما آن روزی که از شغلش خبر دار شدم بی اختیار ویسکی را خشک سر کشیدم . بعد هم یکی برای خودم ریختم یکی برای آن دختره « گرل فرند» ش . یعنی مثل نامزد سابقش . آخر همان او بود که آمد خبر دارم کرد . و دو تایی نشستیم به ویسکی خوردن و درد دل . و حال گریه نکن کی بکن . آخر فکرش را بکنید . آدم دیپلمه باشد ، خوشگل باشد - می بینید که .. - پاپاش هم محترم باشد ، نان و آبش هم مرتب باشد ، کلاس انگلیسی هم رفته باشد - . به هر صورت مجبور نباشد به هر مردی بسازد ، آن وقت این جوری ؟!! ... اصلا مگر می شود باور کرد ؟ این همه جوان درس خوانده توی مملکت ریخته . این همه مهندس و دکتر ... اما آخر آن خاک بر سرها هم هی می روند زن های فرنگی می گیرند یا آمریکایی . دختر پست چی محله شان را می گیرند یا فروشنده سوپر مارکت سر گذرشان را یا خدمتکار دندان سازی را یک دفعه پنبه توی دندانش شان کرده . و آن وقت بیا و ببین چه پز و افاده ای ! انگار خود « سوزان هیوارد » است یا « شرلی مک لین » یا « الیزابت تایلور » بگذارید براتان تعریف کنم .
پریشب ها یکی از همین دخترها را دیدم . که دو ماه است زن یک آقا پسر ایرانی شده و پانزده روز است که آمده . شوهرش را تلگرافی احضار کرده اند که بیا شده ای نمایده مجلس صاحب خانه مرا خبر کرده بود که مثلا مهمان خارجیش تنها نماند .
و یک همزبان داشته باشد که باهاش درد دل بکند . درست هفته پیش بود . دختره با آن دو تا کلمه تگزاسی حرف زدنش ... نه . نخندید . شوخی نمی کنم . چنان دهش را گشاد می کرد که نگو . هنوز ناخن هاش کلفت بود. معلوم بود که روزی یک خروار ظرف می شسته . آن وقت می دانید چه می گفت؟ می گفت : ما آمدیم تمدن برای شما آوردیم و کار کردن با چراغ گاز را ما یادتان دادیم وماشین رخت شویی را .. و از این حرف ها . از دستهاش معلوم بود که هنوز تو خود تگزاس رخت را توی تشت چنگ می زده . و آن وقت این افاده ها ! دختر یک گاو چران بود . نه از آنهایی که تو ملک شان نفت پیدا می شود و دیگر خدا را بنده نیستند .
ادامه مطلب...

تماشاچیان نفسهای خود را در سینه حبس کرده و وداع تاثرر برانگیز زوج قهرمان قیلم را تماشا می کردند. در حالی که اشک قهرمان زن بر روی گونه اش روان بود ، و به طرف در بیرونی می رفت ، زنم - هدی - در صندلی اش جا به جا شد و فریاد کشید ( باور نکردنیه !)
صحنه عاطفی فیلم باعث حیرتش نشده بود ، بلکه موضوع ، صندلی استیلی بود که قهرمان زن فیلم هنگام رفتن به طرف در بیرونی از کنارش گذشت . از آنجایی که هدی به من آموخته بود که چگونه از دیدن صندلیهای استیل لذت ببرم ، حس کردم من نیز از این صندلی استیلی که نقش و نگارهایی را با دقت روی آن حک کرده بودن - لذت می برم .
هدی تا سر حد جنون صندلی جمع می کند و وقتی خواهر کوچک ترش بچه به دنیا آورد ، هدی آرزو کرد ای کاش نام بچه اش را صندلی می گذاشت ! خانه ما پر است صندلیهای قرون مختلف ؛ سبک گوتیک و غیر آن .
هال ویلای ما انباشته از صندلی است . سالنها انباشته از صندلی اند .
سالن طبقه بالا پر از صندلی است . راهروها آکنده از صندلی اند . روی پلکان داخل ساختمان همه صندلی است . با اینکه هدی کارشناس همه نوع صندلی است . اما این صندلی - که فرهمان فیلم از کنارش عبور کرده بود - در چشم هدی کاملا تازگی داشت . در حالی که تماشاچیان اطراف ما غرف در بدبختی قهرمان فیلم بودند ، هدی به من گفت معتقدم این صندلی متعلق به دوره رنسانس و به سبک فلورانسی نزدیک است .
مرد کم ذوقی که پشت سر ما نشسته بود ، بلند شد و از ما خواست برای اینکه وی بتواند حوادث فیلم را دنبال کند ، سکوت کنیم . دیگران هم از او پیروی کردند و نارضایتی خودشان را از حرف زدنمان اعلام نمودند ؛ اما هدی به حرف زدنش ادامه داد و گفت : باید یک بار دیگر فیلم را ببینیم ؛ البته به همراه کارشناس آقار باستانی و دکور ، جناب ( برهان ) و هنگامی که فهمیدیم تماشاچیان اطرف ما کاملا بی خبر از صندلیهای استیل و لذت دیدن آن می باشند ، تصمیم گرفتیم به خانه برگردیم .
از حق نگذرم زندگی در خانه ما لذت دیگری دارد که دوستان ما آن را حس نمی کنند ؛ به خاطر همین ما هم این دوستان را به خانه هوددعوت نمی کنیم و ترجیح می دهیم دعوتها و میهمانهای ما در هتل باشد . البته شوق فراوان به صندلیهایی که سرمایه ما محسوب می شوند ، ما را ناچار به این کار کرده است . آخرین باری که دوستانمان را به خانه دعوت کردیم - و چند سال پیش بود - حوادث تاسف باری رخ داد ؛ چون چیزی نمانده بود که یکی از دوستان ، قهوه اش را روی صندلی نرمی بریزد که در سالن بزرگ قرار داشت ؛ آن صندلی یکی از شش صندلی بود که متعلق به کنراد چهارم از خاندان هوهنشتوفن پادشاه آلمانی بود . در همان شب ، دوست فربه دیگر ما ، روی صندلی کم نظیری نشست که از نوع صندلی چارلز دوم بود . شنیدیم که صندلی هم ناله می کند و هم می خندد . و به دنبال این حادثه تاسف بار ، آن را برای تعمیر نزد دکتر برهان بردیم .از همان موقع ترجیح دادیم از این ثروتی که همسرم از طریق دکتر برهان به دست آورده محافظت کنیم دکتر برهان یکی از بزرگترین کارشناسان اثاثیه تاریخی است و اطلاعات گسترده ای پیرامون عتیقه دارد.
علاقه همسرم - هدی - به این ثروت تاریخی در حدی است که حتی به من اجازه نمی دهد در خانه روی هیچ کدام از صندلیها یا مبلها بنشینم ؛ حتی خودم نیز به خودم چنین اجازه ای نمی دهو . و به او نیز این اجازه را دادم که اگر به طور اشتباهی روی صندلی نشستم این حق را داشته باشد که مرا تنبیه کند . تنها صندلی مجاز برای نشستن بنده ، یک صندلی پارچه ای در طبقه دوم خانه است ، که نه ارزش تاریخی دارد ، و نه زیباست . در مدتی که خواهر زنم چند روزی مهمان ما بود ، بنا به خواست همسرم ، صندلی ام را به او دادم و قبل از خواب و بعد از خواب ، توی منزل می ایستادم .

 ادامه مطلب...