تقدیم به شهید چمران

نامت را به صف مشایعان «شمع شهید » در هجوم بیداد روزها و دلتنگی های سالیان ستم شناختم ؛ تو را مصطفی نام نهادند تا نماد بزرگی ات را بر واماندگان در تصویر خویش، عیان سازند و بر بلندای قامت خلقتی از شولای سرخ عشق پوشاندند تا غزلخوان سرود رهایی باشی .
آینه ها به تو سلام می دهند . ببخش مرا که نمی دانم چگونه با تو سخن بگویم ؛ تویی که دلت به وسعت دریاست ! و چشمانت نورانی تر از ستاره! چگونه بخوانمت ای دستها سبز خدا ؟!
تو ای سالار عشق ! تشویش هزار «آیا» و بی وسواس هزار « اما» ؛ با ظلم و ستم مردانه ستیز کردی و ظالم را مغلوب ساختی و میزان حق و باطل شدی و دروغگویان و مصلحت طلبان و غرض ورزان را رسوا کردی و خداوند تو را اشک ساخت که همچون باران بر نمکزار انسان بباری و فریاد کرد که همچون رعد در میان طوفان حوادث بغری!
سالها گذشته ، اما باز هم خاطره هایت زنده است و رویاهایت از تمامی جاده ها عبور می کند ... و تو ای کرامت بی مرز ! به زمین تشنه خوزستان باریدی و آنجا را از گلهای سرخ شهادت آبستن کردی . خاک خوزستان اگر خندید و گندم داد ، از تو بود ؛ ای بزرگ باران ساز ! نه نیزه باد دشتهای خوزستان و نه تازیانه های رگبار چله های کردستان ، نتوانستند کینه مقدست را از تو بگیرند و از شوق رفتنت باز دارند .
اما هر روز آفتابی ، دلتنگی غروب را نیز با خود خواهد آورد و در چشم به هم زدنی ، شعر ماندن به پایان می رسد . آن روز عقربه زمان بر بستر سیاهی آرمیده و خورشید در چنبر سکوت فرو خفت . تو در هودجی از عشق تا خدا رفتی ، بر خود احرامی از خطر بستی و چون آدرخش در سینه شب درخشیدی ... و تو بودی و سحر و صخره و صحرا و ... ، گلبانگ تشنه مسلسلها ، سنگستانهای سوزان و کوهستانهای بی جان ، که در زیر باران گامهایت ،‏خرمن خرمن نرگس رویانده بودند .
روزی که به خون خویش غلتیدی ، چفیه مردان فلسطینی سرخ سرخ شد و خونت تا کربلا پیچید و مسجد الاقصی پژواک آخرین مناجات تو را با طنین کبوتران حرم ، تا بی هایت آبی ، تا بی نهایت خدا ، پرواز داد . آن زمان که در صور و صیدا و تل زعتر و شتیلا و ... خوزستان و کردستان ، رشته های ستم بر سینه خونین چکاوک ها مستانه رقصیدند ... ، تو از شوق وصل جانان ، گریبان چاک زدی و در غبار ارغوانی خاکستر خمپاره ها، در پرنیانی لاله گون ، نافله سبز پرواز را به نجوا نشستی !
کبوترهای سپید بال را در دهلاویه می یابم که نام تو بر جبین آنان می درخشد . تو از تبار جاودانه هایی ، در لحظه های شکفتن و در لحظه هایی که شکوفه های رنگین کلامت را همزبان بهترین دقایق زندگیمان می کنیم .
ای بر نشانه ترین ! ای فاخته تنها ! ... ای ققنوس آذرین بال ! .... در آخرین پروازت ، نقشی از عشق زدی ، پس شایسته است که افلاکیان بر گلدسته های رفیع عرش ، در ثنای تو فریاد برآوردند : « فتبارک الله احسن الخالقین » چرا که تصویر تو هبوط آفتاب بود !

چند روزی می شد لوله های حیاط نشتی داشت ،‏با خودم گفتم در این چند روز مرخصی تعمیرشان کنم. آستین هایم را بالازده بودم و افتاده بودم به جان لوله ها . همانطور که لوله ها را تعمیر(!) می کردم تلفن ( نمونه کامل خروس بی محل ) زنگ خورد . هر دو دستم تا آرنج سیاه شده بود و قادر به بلند کردن گوشی نبودم .
بالاخره هر طور بود گوشی را برداشتم و گفتم : (الو) طرف هم گفت : (الو) ( این قسمت مکالمه بسیار مهم بود) . تا صدای مرا شنید . مثل اینکه تازه یک سرنگ پر از ویتامین به او تزریق کرده باشند . با صدای بلند و قبراق گفت : سلام اصغر آقا! رفیق صمیمی! من هر چه گوشه های پنهان ذهنم را گشتم تا یک دوست صمیمی با این تن صدا پیدا کنم ، فایده ای نداشت گفتم : ببخشید به جا نمی یارم . بعد از اینکه حدود نیم ساعت وراجی کرد فهمیدم . بهروز تعمیر کار است . اصفهان که بودم ، طیاره ام را پیش بهروز تعمیر می کردم . گفتم: حالا به جا آوردم . فرمایشتان را بگویید . گفت: برای یه کاری اومدم تهران با خودم گفتم شما که تنها هستید این سه چهار روز رو بیام پیش شما تا ...
بعد از این جمله دیگر نفهمیدم سقف مثل فرفره دور سرم می چرخید و دهانم نیمه باز قفل شده بود . هنوز داشتم فکر می کردم چه بهانه ای سر هم کنم تا از دست این اجل معلق راحت شوم که گفت : مزاحم می شم و بعد ناجوانمردانه گوشی را گذاشت .
هنوز چند ساعت نگذشته بود که در خانه را زدند بهروز بود ، از قبل چاق تر شده بود . انگار دو سه راس هندوانه اعلای ده کیلویی زیر پیراهنش قایم کرده بود. گردنش عین تنه درخت هزار و پانصد ساله شده بود . ( البته برای جذب توریست بسیار مفید بود ) خلاصه دوره بازنشستگی خود به مزاجش ساخته بود . با آن هیکل گنده و بدقواره اش یک لحظه شک کردم بتواند از در ، داخل حیاط شود ( اما متاسفانه وارد شد ) صورتش مثل تافتون سر محل بزرگ شده بود و لپ هاش باد کرده بود ، برای روبوسی جدا نمی دانستم کجای این صورت پهناور را ماچ کنم .
ادامه مطلب...