آندره ژید، در مائده های زمینی، کار نویسنده ها را سخت می کند: «آن چه را دیگری می تواند به خوبی تو بنویسد و بگوید، ننویس و مگو در مورد خود، تنها به چیزی دلبسته باش که احساس می کنی دی هیج جا، جز در تو نیست . از خویش موجودی بیافرین که هیچ وجودی نتواند جانشین آن شود.»
تکرار، تقلید و عادت، ماده ای است که به محض برخورد با نوشته آن را مسموم می کند. نویسنده خوب باید هر چه زودتر، آنها را از آشپزخانه فکرش بیرون بیندازد.
تا نگاه می کنی، وقت رفتن است
آه، ناگهان، چه قدر زود
دیر می شود.»
وقتی مداد اندیشه، گوش شنوای کاغذهای سفید را پیدا می کند، به این زودی ها، دست بردار نیست. قرار بود سه صفحه بیش تر نشود. هنوز ماده های نوشته، بیرون این نوشته صف بسته اند تا نوبت به آنها برسد...
البته لباس آمار و اخبار به قد و قواره این متن، گشاد است.
تعریف و استدلال و استقرا هم بماند برای صاحبان ذوق و سلیقه. حکایت و لطیفه هم در گلستان سعدی، بهاری آفریده، شنیدنی.. وقت تمام است، حرف بسیار..
گوش های چه کسی خواهد شنید.

نوشته شده در یکشنبه 87/10/1ساعت 1:9 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |