چشمانم پر از مسجد می شود و تصویر آن در موج اشک هایم شناور می شود
صندوقچه درد هایم را پیش رویش می گشایم
به اشکهایم زبری گونه هایم را می فهمانم
گرچه اشکهایم بازی نفس است اما شاید بتواند بازوی امید شکسته ام را بگیرد
تا زمین نیفتد.

نوشته شده در شنبه 85/11/28ساعت 8:59 صبح توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |