دیروز با چند تا از رفقا رفتیم سر کوره ی آجر پزی یکی از آشنا برای دیدن، آخه کوره رو تازه روشن کردن،  خیلی جالب بود مراحل درست کردن کوره به این قشنگی که چند ماه طول کشیده بود، اول که با خاک مخصوص آجر خام رو درست کردن بعد هم مثل حالت کوره چیده بودن و بعد آجرای که سری قبل تو کوره درست نپخته بود هم می چیدند و بعد روش رو کاهگل می کردند.

مرحله بعد هم روشن کردن کوره بود که خیلی جالب بود، از نردبون که یه پلش بود و یکش نه رفتیم پایین به اصطلاح تو مخزنش که از یه بشکه بزرگ نفت سیاه می رفت تو مخزن و یه پمپ نفتای سیاه رو پخش می کرد زیر کوره، که محیط اونجا خیلی خیلی داغ بود.

 بعد اینجا من یاد یه جریانی افتادم که یه جوریه ولی واقعیت که : ما آدما تو این دنیا باید پخته شیم شاید هم بسوزیم، تا بتونیم اون دنیا حرفی برای گفتن داشته باشیم ولی اگه نپختیم . ... اون دنیا می سوزننت.

با خودم گفتم آدم بره تو کوره آدم سازی بهتر از این که بندازنش تو کوره آدم سوزی، و دعا کردم که مثل اون آجرای نباشم که یه بار پختنش ولی باز هم مقاومت کرده .

 

الهی اگه خامم، پخته، و اگر پخته ام سوخته ام کن .

نوشته شده در سه شنبه 87/8/21ساعت 1:57 عصر توسط احمدی عشق آبادی نظرات ( ) |